|
 Gości Online: 13
Brak Użytkowników Online
Zarejestrowanch Uzytkowników: 327
Nieaktywowany Użytkownik: 0
Najnowszy Użytkownik: Uloni1
|
|
Dziś o godzinie ,,W" zawyją w całym kraju syreny, na znak pamięci heroicznej, nierównej walki cywilnej ludności warszawy z niemieckim okupantem. Powstanie, w ocenie niektórych, miało trwać tylko kilka dni . Trwało 63 dni i pochłonęło ok 150 tys mieszkańców Warszawy. Niezależnie od interpretacji historyków, czy powstanie miało sens ,czy zryw ten to rozgrywka polityczna, UCZCIJMY DZIŚ PAMIĘĆ o tych co zginęli w powstaniu. O godzinie 17, gdy zawyją syreny zatrzymajmy, się na chwilę tak jak to robią inni w całym kraju.
Ps.
Kilka dni temu , jak co roku, wojewoda łódzki wydał zarządzenie nr 105 o treści ,,W celu sprawdzenia sprawności oraz skuteczności zadaniowej w działaniu systemu alarmowego, polecam w dniu 1 sierpnia 2018 roku o godz 17 przeprowadzić trening systemu..... (dalej czytamy) Trening polegać będzie na wyemitowaniu przez okres 1 minuty ciągłego dzwieku syren...." Pisałem już w zeszłym roku o hipokryzji i cynizmie zawartym w tej treści zarządzenia. Widać obecna władza nie uznaje faktu historycznego, jakim było powstanie warszawskie. Więcej. Władza gminy Białaczów w ogóle nie opublikowała tego zarządzenia (jest godz 10.00). Zaś niektórzy włodarze gminni (zapewne innej opcji politycznej) nadinterpretowali treść zarządzenia dopisując że włączone syreny mają także upamiętnić poległych w powstaniu. Szanowni decydenci gminni, wojewódzcy, krajowi-pamiętajcie że obok nas i was żyją równolatkowie poległych w tamtym czasie, w nierównej walce z okupantem. Tamci młodzi chłopcy i dziewczyny, nie poszli do powstania w celach ,,treningu systemu" ale oddali życie za ukochaną Warszawę, Polskę.
Z.S. |
|
|
dnia sierpie� 01 2018 10:10:32
Powstańcza lacrimosa
Jak co roku, w rocznicę Powstania Warszawskiego ożywia się dyskusja nad jego sensem. Przyznam, że należę do tej grupy, która uważa decyzję o wywołaniu powstania za katastrofalną dla Polski, a jego przebieg za dramat, w którym wymieszało się bezprzykładne bohaterstwo z przerażającą nieodpowiedzialnością. W jego efekcie w morzu ruin legła stolica Polski, tracąc na zawsze swój klimat i charakter. W zgliszczach śmierć znalazło blisko dwieście tysięcy Warszawiaków, więc trudno o większą tragedię.
Nikt Powstaniem Warszawskim się nie przejął, nikogo ono nie wzruszyło i sumieniem świata z pewnością ono nie wstrząsnęło. Nie zmieniło biegu historii. Jego pacyfikacja, a w zasadzie rzeź, to wciąż wołająca o pomstę do nieba zbrodnia. Metodycznie mordowani chorzy w szpitalach, staruszkowie, kobiety i dzieci. Paleni w domach, zasypywani w piwnicach, wysadzani granatami. Gwałcone kobiety i dziewczynki… To obraz gehenny ludności cywilnej, który rozmija się z "romantyczną" narracją powstańczą.
Powstanie rozerwało wykuwany z mozołem przez wieki łańcuch pokoleń. Nagle ubyło Polsce tysiące przyszłych inżynierów, lekarzy, nauczycieli, prawników, dowódców, rzemieślników i naukowców. Wszyscy zginęli. Nie narodziły się ich dzieci, które przychodząc na świat, przejęłyby od nich tradycję i patriotyzm. Dzisiaj byłyby dziadkami i pradziadkami. I to takimi, jakich się już nie spotyka. Tej wyrwy nie da się niczym zasypać. Tam, skąd powinien dochodzić gwar następnych pokoleń, trwa martwa cisza. Złowroga. Pełna bólu i łez. Niespełnienia. I tak właśnie należałoby określić Powstanie Warszawskie – było jednym wielkim niespełnieniem.
Powstanie przetrąciło Warszawie kręgosłup. Anihilacja intelektualna i materialna dokonana podczas 63 dni walk przeraża swoimi rozmiarami. Miasto zostało zabite, choć mogło żyć. Wprawdzie zmartwychwstało, ale jakże tragicznie okaleczone. Do dzisiaj zionie z niego pustka, której nie są w stanie wypełnić neony nowego City i blichtr stołeczności. Mamy miasto inne, wyrastające z popiołów i bezmiaru nieszczęścia. Pozostające w ciągłym niedoczasie, chaotyczne i niezdecydowane. Miasto, które wciąż się podnosi. Po Powstaniu.
Powstańcom warszawskim należy oddać cześć. Ich bohaterstwo nie miało sobie równych. Ale równolegle hołd trzeba oddać zwyczajnym mieszkańcom stolicy, którzy do walki się nie rwali, a ginęli w piwnicach pod gruzami walących się kamienic lub rozrywani wiązkami granatów. Ich szczątki tkwią pod ulicami, chodnikami, podwórkami i placami Warszawy do dzisiaj. Nie mieli biało-czerwonych opasek na ramieniu i nie nosili butelek z benzyną. Byli po ludzku przerażeni. Chcieli przeżyć, tuląc swoje dzieci. Sto osiemdziesiąt tysięcy mieszkańców Warszawy. Nie bez przyczyny piszę tę liczbę słownie.
Nie świętuję i celebruję rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego. Datę jego wybuchu traktuję jako jedną z najtragiczniejszych kart w polskiej historii, jako datę złowrogą, kiedy warszawskie dzieci poszły, a w zasadzie zostały wysłane w bój… Dosłownie. To czas, kiedy ucichł gwar miasta, zamilkł śmiech dzieci i śpiew matek. Czas, w którym stało się coś potwornego, co nigdy nie powinno się zdarzyć. W tym czasie milczę. Dla mnie to po prostu lacrimosa.
Maciej Eckardt
Źródło : Myśl Polska http://mysl-polska.pl/1639 |
dnia sierpie� 01 2018 14:53:59
Zgadzam się z tobą chociaż cię nie znosze!Powstanie z gory było skazane na klęske,szkoda młodych ludzi ,dzieci cóz !Czesc i chwała poległym! |
dnia sierpie� 02 2018 23:24:28
Mscicel w życiu nigdy nie przypuszczałem, że się kiedyś z tobą zgodze. |
|
|
| Zaloguj się, żeby móc dodawać komentarze.
|
|
Dodawanie ocen dostępne tylko dla zalogowanych Użytkowników.
Proszę się zalogować lub zarejestrować, żeby móc dodawać oceny.
Brak ocen.
|
|
|
Nie jesteś jeszcze naszym Użytkownikiem? Kilknij TUTAJ żeby się zarejestrować.
Zapomniane hasło? Wyślemy nowe, kliknij TUTAJ.
|
|
